Część 4.

~Ann~

- Moi drodzy!- przemawiał Pan dyrektor. Jak już wiecie, zbliża się cudowne dla nas wszystkich święto. Halloween!!!

Uczniowie zaczęli gwizdać i krzyczeć z radości. My pozostając na swoich miejscach delikatnie klaskaliśmy. Jedynie Rose stała i cieszyła się z pozostałymi. Maggi pociągnęła mnie za rękaw i powiedziała jedynie:

- Zależy dla kogo takie cudowne- wywróciła oczami.

Zaśmiałam się cicho i oparłam o siedzenie. Dyrektor kontynuował swoje ogłoszenie.

- W związku z tym Rada Uczniowska… Nie, nie mamy jeszcze takiej rady…  W związku z tym grupa ze „Szkolnego Programu Akceptacji” zorganizuje przyjęcie!

Nastała cisza.

- To znaczy… Dyskotekę!!!

Rozległy się wiwaty. Rose cieszyła się, jak głupia, a nam wcale nie było do śmiechu. Słowo się rzekło i tym sposobem organizujemy dyskotekę. Nie to, że nie lubię tego typu przyjęć, przeciwnie, ale organizacja… Ughr.

Apel się skończył. Była to ostatnia lekcja na dzisiaj. Niestety do dzwonka zostało jeszcze 15 minut. Chodziliśmy za nauczycielem w tą i z powrotem, aż w końcu zorganizowaliśmy protest i usiedliśmy pod jakąś salą. Nasz nauczyciel od chemii wzruszył ramionami i również zajął miejsce na jednej z ławek. Za chwilę dołączyły do naszej trójki również Blanca i Maggi, których grupa dostała wolną rękę. Rozmawiałyśmy o niczym, a ciągle miałyśmy tematy.

 

~Rose~

 

Machałam nogami, siedząc na ławce i udawałam, że słucham tego, co mówią dziewczyny. Kiedy słyszałam pytanie kiwałam głową na tak lub na nie, w zależności od zdania reszty grupy. Obok nas siedziała grupa pięciu chłopaków. Mimowolnie skierowałam na nich swój wzrok. Czterech z nich śmiało się. Na brzegu ławki był Harry pogrążony w swoich myślach. Po chwili zdał sobie sprawę, że się mu przyglądam i również na mnie spojrzał. Uśmiechnęłam się przyjaźnie. Kąciki jego ust również lekko się uniosły, ale za chwilę opadły, gdy Louis dotknął jego ramienia i zaczął zawzięcie o czymś do niego mówić. Kilka dni temu Lilly doszła do wniosku, że nie ma sensu bawić się uczuciami chłopaków. Pozornie jest inteligentna <wiem, że to czytasz, ale się nie obraź, bo to tylko element opowiadania :*> dlatego zgodziłyśmy się z nią i zrezygnowałyśmy z naszego „planu”. Czasem się zastanawiam, co nami kieruje, że czujemy do siebie taką… jakby… niechęć. Nie twierdzę, że ich nie lubię. Po prostu… Nie załamałabym się, gdyby moja próba zaprzyjaźnienia się legła w gruzach. Moje myśli są przerażające… Ann twierdzi, że nie powinnam używać zwrotu „myślę”, ponieważ ja nie myślę, co zostało skutecznie udowodnione, kiedy zgłaszałam nas do „Szkolnego Programu Akceptacji”. Oj tam, oj tam… Każdy może popełniać błędy. A ten nie jest przecież najgorszy w całym moim życiu, prawda?

Jest to już trzecia klasa. Łączy się to z wyborem studiów. Nie wiem, kim zostanę. W sumie mam dobry kontakt z dziećmi… Ale nie o to chodzi. Trzeba myśleć praktycznie. Tak, całe życie wpajano mi, że liczą się pieniądze.

Ktoś dotknął mojego ramienia, a ja wzdrygnęłam się lekko i szybko spojrzałam na osobę, która wybudziła mnie z transu. Była to Maggi.

- Hej, co jest?- zapytała, uśmiechając się przy tym uroczo.

- Zamyśliłam się- odwzajemniłam gest i wstałam, podążając za przyjaciółką. Sądząc po tłumach na korytarzach dzwonek już zadzwonił. Otworzyliśmy szafki i założyliśmy buty oraz okrycia, żeby móc wyjść na zewnątrz.

 

~Kilka dni potem~ Lilly~

 

Jutro dyskoteka, sala przystrojona, moja sukienka już od tygodnia wisi w garderobie. Wracając do domu doszłam do wniosku, że on nie jest taki zły. Że cała piątka nie jest taka zła. Co nie zmienia faktu, że nie żywię do nich sympatii.

Usiadłam na krzesełku przed toaletką i spojrzałam na moje odbicie w lustrze. Jedynym moim atutem są długie włosy. Tak uważam. Kilkoma zwinnymi ruchami związałam je w koczka typu „artystyczny nieład”. Udał mi się za pierwszym razem. Zadzwoniłam do Blanca’i z pytaniem, czy możemy iść. Rozmawiałyśmy chwilę, potem złapałam moją torbę i udałam się do wyjścia. Po drodze zatrzymała mnie mama.

- Kochanie, gdzie idziesz?

- Na szkolną dyskotekę.

- Myślałam, że… Nieważne, miłej zabawy- uśmiechnęła się.

Nie wnikałam w to, co chciała mi powiedzieć. Przytuliłam ją na pożegnanie, następnie Laurę. To zabawne… Nasze imiona są na „L”. Heh…

Wyszłam z uśmiechem na ustach.

 

~Maggi~

 

Wyjrzałam przez okno, zobaczyłam samochód Thomas’a. Uśmiechnęłam się do siebie. Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze i musiałam przyznać, że mój wygląd zachwycił mnie. Ach… Skromna ja. Wyszłam z pokoju, łapiąc po drodze telefon. Wpadłam do gabinetu taty. Spojrzał na mnie zza sterty papierów i widząc moją radość również się uśmiechnął, ale jakby z obawą.

- Coś się stało?- zapytałam.

- Nie… To znaczy… W sumie… Nie wiem, czy nie będziesz zła… Nie powinienem… Ale ona chciałaby…

- No wyduś to z siebie- zaśmiałam się.

- Huuu… Idę dzisiaj na randkę- odpowiedział niepewnie. Mina mi zrzedła. Umówił się na randkę?! A co z mamą?! O to właśnie zapytałam.

- Wiesz… To było dawno i myślę, że już czas… Powinnaś mieć mamę.

- Tato! Mam już siedemnaście lat! W grudniu osiemnaście. A Ty teraz chcesz mi szukać mamy?! Wcale nie o to chodzi! Chcesz ją zdradzić!

- Misiu, trzeba żyć dalej. Ty masz Thomas’a. Zrozum, że też potrzebuję wsparcia…

- To ja już się nie liczę?!

- Ależ oczywiście, że się liczysz, ale…

- Ale co?!- krztusiłam się łzami.- No co?! Wiecznie mnie nie ma?! Nie zwracam na Ciebie uwagi?! Nie chodzimy do kina co tydzień, jak prawdziwy ojciec z córką?! Mogłeś o tym pomyśleć, kiedy miałam dziesięć lat, kiedy mama żyła, kiedy prosiłam, żebyś poszedł ze mną na łyżwy, ale Ty zawsze odmawiałeś, usprawiedliwiając się pracą! Kto wtedy ze mną był?! Mama! Nie Ty! Teraz nie licz, że ja będę z Tobą!

Mocno trzasnęłam drzwiami gabinetu, złapałam torbę i buty w rękę, wyszłam.

Z samochodu Tom’a dobiegała głośna muzyka. Dopiero po chwili zauważył, że idę w jego kierunku. Uśmiechnął się promiennie, ale zaraz potem zobaczył łzy spływające po moich policzkach. Szybko ściszył muzykę, wysiadł z auta i nie pytając o nic przytulił mnie. Staliśmy tak w miejscu, ja płakałam, słońce mocno grzało, a ludzie patrzyli się na nas, jak na idiotów. Tom od czasu do czasu rzucał tylko jakąś obelgę w ich kierunku, albo używał niegrzecznych gestów. Schlebiało mi to, bo robił to tylko dla mnie. On nie był typem chłopaka, który szpanuje wulgaryzmami, etc.

Po dłuższej chwili się uspokoiłam.

 

~Blanca~

 

Czekam z Lilly od dłuższego czasu na telefon od Mag. Nie odbiera. Próbowałyśmy się też dodzwonić do Thomas’a. Jednak po kilku sygnałach słyszałam jego aksamitny głos wydobywający sie z automatycznej sekretarki.

- Bli, czy Ty się rumienisz?- zapytała zaintrygowana Lilly.

Zmarszczyłam brwi i dotknęłam moich policzków. Gorące. Szybko znalazłam wymówkę.

- Tak, mama stwierdziła, że w domu jest zimno i włączyła dodatkowe ogrzewanie. Wiesz, że nie jestem typem zmarzlucha- zaśmiałam się.

Lil krzywiła się jeszcze chwilę, ale zaraz grymas zastąpił uśmiech.

- Moja mama dzisiaj zapomniała o dyskotece. Chyba czegoś ode mnie chciała, ale gdybym zapytała, o co chodzi, rozgadałaby się i skończyłoby się na tym, że nie poszłabym. A tego nie chcemy.

Zapadła chwila ciszy.

- Ta wypowiedź nie miała sensu- odpowiedziałam i wybuchłam śmiechem, co ona od razu mi zawtórowała.

 

#Od Autorki

I’m back!!!
Ale mi Was cholernie brakowało…
Nie potrafię wytrzymać :)
Ale jest coś, co mnie martwi…
Niedawno miałam po… 17 komentarzy od różnych osób, a teraz mam 17 licząc z kilkoma spamami, czyli mam może z 10.
Co się stało? :(
I ten rozdział jest nudny, bo akcja dopiero się rozkręca ^^
A tak w ogóle… Mam wenę i masę pomysłów na to opowiadanie. Zastanawiam się jedynie, gdzie w nich są chłopaki :P
Ale nie martwcie się! Jam coś wymyślę! :D
Kocham <3
Niall’s wife :)
P.S. http://ladiesxxx.blogspot.com/ <--- KLIK!!!