Część 5. Meet

Śmiałyśmy się tak w najlepsze, aż nagle mój telefon zadzwonił. Na wyświetlaczu pojawiło się zdjęcie Tom’a. Uśmiechnęłam się i rzuciłam szybki „Halo?”.

- Blan?- zawsze się tak do mnie zwracał- Powiedz reszcie, że dzisiaj z Mag nie będzie nas na dyskotece.

- Ale dlaczego?- zapytałam zaskoczona. Chwilę zawahał się nad odpowiedzią.

- Jest jej niedobrze i zostanę z nią- zapadła niezręczna cisza.- Jesteś zła?

- Nie- odparłam trochę za szybko.- Zdrowie najważniejsze. Powiedz jej, że ma się leczyć- uśmiechnęłam się sztucznie, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, że on tego i tak nie zobaczy.

Pożegnaliśmy się i zakończyliśmy rozmowę.

- Co się stało?- spytała Lilly.

- Tom’a nie będzie na imprezie. Mag jest chora.

Pokiwała głową i wybrała numer do Ann.

 

~Ann~

 

- Rose, pospiesz się!- poganiałam przyjaciółkę.- Jeśli zaraz nie wyjdziesz z tej łazienki…- drzwi uchyliły się.

- No przecież już jestem- uśmiechnęła się do mnie blondynka. Nie potrafiłam się na nią złościć, dlatego kąciki moich ust również się uniosły. Zadzwonił mój telefon. Sięgnęłam po niego i odebrałam.

- Ale na pewno?- zapytałam.

- Tak, Tom dzwonił- odpowiedziała mi Lilly.- Co robimy?

- Nie idzie jedno z nas, nie idą wszyscy- odparłam bez wahania.

Lil zgodziła się ze mną i zakończyłyśmy rozmowę.

- Nie idziemy- bardziej stwierdziła, niż spytała Rosi i bezwładnie opadła na łóżko.- A ja tak bardzo chciałam. Myślałam o tym od początku roku. Zabawa, taniec…

- Rosi…

- Nie, nic się nie dzieje. Masz rację. Nie idzie jedno z nas, nie idą wszyscy… Najwyżej będę siedzieć tutaj, sama, bez nikogo, gnijąc w tej sukience.

Znowu zadzwonił mój telefon. Chwilę porozmawiałam z mamą i rozłączyła się.

- Mama słyszała od Pani Foster, że nie idziemy, więc już umówiła się na spotkanie w jakiejś kafejce. Będą robić „interesy”, powiedziała, że rodzina to świadectwo człowieka i że też powinnam iść. Podobno mają syna w moim wieku…

Rosili znów bezwładnie opadła na łóżko.

- Ale jeśli chcesz to…- zaczęłam.

- Nie, idź, nie Twoja wina. Dam sobie radę- uśmiechnęła się blado.- No wyjdź!- zaśmiała się.

- Trzymaj się- posłałam jej uśmiech i wyszłam.

 

~Wieczorem~

 

-Gotowa?!- krzyknęła mama, wchodząc do mojego pokoju. Przeglądałam się w lustrze. Czarna spódnica, doskonale opinająca moją kształtną pupę, biała koszula, wpuszczona do środka. Delikatne fale. Idealnie. Ten chłopak nie będzie mógł się oprzeć.

- Ann!

-Tak- odpowiedziałam na poprzednie pytanie mamy.

Uśmiechnęła się lustrując mnie wzrokiem. Powolnym krokiem ruszyłam w stronę drzwi, ale moja rodzicielka, wyraźnie tracąca cierpliwość, wypchnęła mnie za nie.

Na miejsce dojechaliśmy po około dwudziestu minutach. Weszłam do środka za rodzicami. Rozglądałam się po restauracji i zauważyłam… Liam’a. Przewróciłam oczami i doszłam do wniosku, że to może być dobre. Jeden z tej całej bandy zobaczy mnie i przystojniaka. Harry będzie zazdrosny… Czemu o nim pomyślałam?! Otrząsnęłam się i zauważyłam, że kierujemy się w stronę jego stolika. Zrobiłam wielkie oczy, na co tata skarcił mnie wzrokiem. Nie przejęłam się tym. On i jego [prawdopodobnie] rodzice podnieśli się z miejsc i uśmiechnęli się szczerze. Dopiero kiedy chłopak zauważył mnie, jego mina trochę zrzedła, ale kąciki jego ust wciąż były uniesione ku górze.

- Bardzo mi miło, nazywam się Laura Moore, a to mój mąż John i córka Ann.

- Dzień dobry, Peter Payne, żona Candance i syn Liam.

- Liam, ile masz lat? Z czystej ciekawości- zaśmiał się mój tata. Ehe… Z czystej ciekawości. Rodzice mają kasę, chłopak jest przystojny i zrobił dobre pierwsze wrażenie, a ten już mnie swata!

- Chodzę z Pana córką do klasy, Panie Moore- uśmiechnął się. Miałam ochotę stąd wiać.

- Naprawdę?- kontynuowała mama chłopaka.- Liam, nie wspominałeś, że chodzisz do klasy z tak śliczną i uroczą dziewczyną.

- Nie było okazji- odpowiedział, jakby nie przejął się tym, że jego mama nazwała mnie śliczną i uroczą! Wiem, że taka jestem, ale przecież on zna mnie krótko, a ja nie wykazuję nawet krzty sympatii. Ugh…

…

-Nie- odparł mój tata, jakby znudzony całą tą rozmową. Mama natomiast dalej wymieniała swoje poglądy na temat projektowania z Panem Peter’em. Ona przyszła na spotkanie, ale najwyraźniej tata niepotrzebnie zaczął robić interesy.

- Ale jak to nie?- pytała zawiedziona Pani Candance.

- To zdecydowanie zbyt wysoka stawka. Mam Ci dawać pięć procent dochodów z każdego hotelu? Myślę, że poradzę sobie bez Twoich ciastek.

- Ciastek? Moje cukiernie są najbardziej popularne w całym Londynie, a teraz walczę o miejsce na szczycie podium w Anglii, w dodatku wspaniale mi idzie. Dlatego proszę, nie nazywaj moich wypieków jakimiś ciastkami- sprostowała kobieta.

- Dobrze, a więc WYPIEKI- zaakcentował ostatnie słowo- nie są warte ceny, jakiej ode mnie oczekujesz.

- Zastanów się. Restauracje, znajdujące się w hotelu, dwukrotnie zwiększyłyby liczbę klientów.

- A wiesz to, bo…

- Bo do takich hoteli, jak te Twoje przychodzą przede wszystkim młode małżeństwa, które nie obawiają się o cukier, czy nadciśnienie.

Pokręciłam głową z dezaprobatą. To spotkanie przybierało coraz gorszy obraz.

- Musisz przyznać, że mamy dość zawziętych rodziców- odezwał się do mnie Liam.

- Zdecydowanie nie należą do osób uległych.

- Takich, jak Rose?- zapytał.

- Do czego zmierzasz?- odparłam lekko zdenerwowana jego pytaniem. Nie ma prawa ingerować w charakter Rosili.

- Chcę tylko zacząć jakiś temat. Siedzimy tutaj od trzech godzin,- zaskoczyło mnie, że minęło już tyle czasu, najwyraźniej moje myśli są zajmujące- a ty nie odezwałaś się do mnie słowem.

- Bo moje słowa nie są kierowane do byle kogo- warknęłam. Ta wymiana zdań męczyła mnie już.

- Nie denerwuj się. Nie chciałem Cię urazić- odpowiedział ze skruchą i zaczął grzebać w swoim, zapewne zimnym już, posiłku.

- Czemu zmieniliście szkołę?- odezwałam się po chwili. Tak, ruszyło mnie sumienie.

- W sumie to długa historia. Ale w skrócie: Zayn jest… agresywny. Właściwie był. Uczestniczył dość poważnej bójce. Na szczęście jakiś miesiąc przed zakończeniem roku szkolnego. Dlatego od września przepisaliśmy się wszyscy.

- Wszyscy?

- Co Ty byś zrobiła, gdyby na przykład taka Lilly została wyrzucona?

- Przeniosłabym się z nią. Ja i reszta- uśmiechnęłam się do siebie na samą myśl o więzi, która nas łączy. Przyjaźń.

- A jak właściwie się poznałyście? Wyglądacie na dość zgraną paczkę.

- To jest długa historia… Ale na inną okazję- odparłam wymijająco. No cóż… Wspomnienia związane z naszym pierwszym spotkaniem są… co najmniej dziwne.- A wy?

- To też historia na inną okazję- uśmiechnął się przepraszająco. Nagle mama chłopaka wstała od stołu i spokojnym głosem powiedziała:

- Dziękujemy za spotkanie, ale chyba najwyższy czas uciekać. Mam nadzieję, że jeszcze to powtórzymy. John, interesy z Tobą to niesamowita przyjemność.

- Candance, jeśli zbankrutuję, zamieszkamy z Wami- mój tata zaśmiał się.

- Nie będzie problemu- uśmiechnęła się Pani Payne.

- Trzymam Cię za słowo.

#Od Autorki
Aż się dziwię, że byłam w stanie napisać coś tak głupiego. Mogło być naprawdę fajne, ale nie. Bo niestety autorka tego nie potrafi pisać -,-
Ale już nie mogę się doczekać, kiedy będzie taki... na przykład dwudziesty rozdział :) I doszłam do wniosku, że każdy rozdział będę jakoś nazywać, dlatego nie wystraszcie się, jeżeli zobaczycie jakiś rozdział typu "Done", bo to nie koniecznie będzie oznaczać konic bloga :P
Narazie mam jeszcze pomysły :D
Tylko nie podoba mi się to, że jest 29 obserwatorów, a 10 komentarzy :/ To naprawdę dołujące... I przypominam o filmiku: http://www.youtube.com/watch?v=PP5hSCPJOfA
Co będzie dalej w opowiadaniu? Może Wy macie jakieś koncepcje?
Kocham <3
Niall's wife :)
----------------------------------~`KONTAKTY~`-----------------------------------
Twitter: @KatyRoseCollins
Ask: http://ask.fm/PoniKowalska